ALLEN TOEN MANCHESTER EVEN MADCHESTER HEETE, KON EEN BAND ALS 808 STATE ONSTANN. MAAR KAN HET TECHNO-TRIO ACHT JAAR LATER DE SUMMER OF LOVE OP LOWLANDS OOEN HERLEVEN?

TEXT: ROBERT HEEG

Manchester 1988: de 'summer of love' is in volle bloei. Onder het genot van lijm, dope en pillen vergeet de Engelse jeugd even de uitzichtloosheid van het bestaan. Gitaarbands als de Inspiral Carpets en de Stone Roses zijn de nieuwe helden. In de luwte gebeurt iets heel anders, daar ontwikkelt zich in sneltreinvaart een nieuw elektronisch dansgeluid. Terwijl de pers massaal struikelt over de indie-klanken van eerder genoemde dope-groepjes vermaken de hoofdverantwoordelijken zich zelf tot in de kleine uurtjes in de Hacienda Club. Want daar worden de nieuwste geluiden gecreëerd door knoppenmagiërs als 808 State. 12.000 mensen gaan soms unaniem uit hun dak op de grensverleggende ritmen.

CROSSOVER

In het kielzog van de brede acceptatie van Underworld en The Prodigy, moet de toegankelijke CD Don Solaris ook voor 808 State het album van de waarheid worden. Deze maand geniet het trio op Lowlands van het crossover gevoel van de jaren '90. In een Amsterdams hotel hebben Graham Massey, Darren Partington en Andrew Barker vast voorpret. Darren: "Gezond toch zeker, die crossover?! Waarom zou je niet de zanger van Sepultura in een dance track gebruiken? Het gaat om de vibe, die krijg ik net zozeer van Biohazard als van Underworld. Of dat me underground maakt of zelfs cult, het kan me niet schelen, ik hou gewoon van muziek." Bedachtzame Massey wijdt uit: "Crossover beperkt zich niet tot dance en rock, het is ook niets iets van alleen de laatste jaren. In Cubic (een oude clubhit, RH) gebruikten we al gierende gitaren. Uiteindelijk heeft het allemaal één naam: muziek. Wel zien we dat rockfans steeds meer open staan voor dansmuziek, vooral in Amerika. Het dansaandeel op festivals is de afgelopen 3, 4 jaar in Engeland enorm gegroeid. The Prodigy is het beste voorbeeld van een dance act die de show meenam naar het toneel en uit de scene brak. De Engelse pers haakte laat aan, die herkende het niet. Dance werd bestempeld als 'club music', net als disco. Nu is het een der snelst groeiende genres." "Komt door de energie", weet Andrew, een minzaam glimlachend cherubijntje. "Veel rockfans kunnen er hun overtollige energie in kwijt." Massey: "Geen wonder dat beide genres naar elkaar toetrekken, ze hebben tenslotte allang de cliché-grens bereikt."

HOUSEN MET THE WHO

Speciale danstenten op rockfestivals, 'echte' muzikanten in industriële bands, rocksterren die zich dansbaar laten remixen; de kruisbestuiving is in volle gang. En dat terwijl niet zo heel erg lang geleden de noeste rockfan een 'off-stage' keyboard-speler nog als hoogverraad beschouwde. Een bekrompenheid die mede dankzij de computergeneratie voorgoed tot het verleden behoort. Dit tot grote tevredenheid van Darren: "U2, Guns N' Roses, allemaal gebruiken ze samples. Maar er zijn net zo-veel techno-puristen als rockpuristen. Zelf hebben we daar genoeg last van gehad. Nog steeds overigens." Het remixwerk bezorgde 808 State minstens zo'n grote reputatie als de eigen platen. Van Quincy Jones tot Soundgarden, van Bomb The Bass tot R.E.M. en van The Shamen tot Soundgarden, allen lieten ze het Manchester trio aan de knoppen frutselen. Meest succesvolle resultaat is Massey's compositorische en productionele bijdrage aan Bjork's Post album. Zulke werkzaamheden ontlokten aan de immer snedige Melody Maker de opmerking dat rockdinosaurussen als Bowie en U2 hun lamlendige levens gerekt zien louter bij de gratie van hippe remixers. "Niet eerlijk", vindt Massey. "Mensen als Bowie tonen tenminste interesse in nieuwe dingen." "Bovendien", onderbreekt Partington, "is het meestal de schuld van de major labels. Als die een dansafdeling hebben dan eisen ze een remix van hun artiesten. Gisteren had ik er nog een in de post; of ik een house/garage mix van The Who's My Generation kon maken?! Zoiets weiger ik gewoon, dat zou het hele nummer om zeep helpen. Typisch 70'n ideetje van een A&R man."

BLOOD, ZWEET EN TRANEN

De mann. an 808 State beschouwen zichzelf in de eerste plaats als producers. En zo zien ze er ook uit. Gehuld in onopvallende shirtjes, de huid zo bleek dat Zappa ooit sprak van een 'studio tan', en bovenop een saaie coiffure van het kappertje op de hoek. Idolen hebben ze niet, ze lieten zich in die begindagen niet door artiesten beinvloeden maar door geluiden van baanbrekende albums. Rick Rubin's werk met de Beastie Boys wordt als heilig beschouwd.

Toch beloven de grijze geluidsfreaks straks op Lowlands een knalspektakel, Darren voorop: "Kijk naar de Beastie Boys of Rage Against The Machine, die lopen niet te fucken live, die komen met een te gekke show. Techno shows zijn in de regel veel futlozer, je ziet geen bloed, zweet en tranen. Bij ons is dat anders. Uiteraard ontkom je niet aan knoppengedraai, maar we hebben ook gitaren, een beetje hiphop, een DJ en een echte drummer. Precies het soort gig waar ik naar toe zou gaan. Voor ons is het van levensbelang dat we met een goeie show toeren, op radio en MTV zul je 808 State nauwelijks tegenkomen."